De schone slaapster

Photo by Shane Pope

Een modern Haags sprookje, met een laptop

 Er was eens, in een land hier ver vandaan.. Nee, kom op, dit is te goedkoop, zoiets doe je niet.. Overnieuw.

In mijn huis in Den Haag lag een laptop, een mooie, grijze laptop met zwarte toetsen. Vijf jaar geleden was zij mijn favoriete laptop, ik nam haar overal mee naartoe in mijn rugzak. Haar scherm glom in de zon op dakterrassen, haar toetsenbord werd heet genoeg om er een ei op te bakken als ik er games op draaide, waar zij, met haar tere gestel, niet op gebouwd was. Wij waren onafscheidelijk. We werkten tot vijf uur ‘s middags, dan pakte ik er een biertje bij en gingen we nog een uurtje of twee door tot het avondeten.

Op een kwade dag ging er iets gruwelijk mis: nu zou ik er voor de vorm vanuit moeten gaan dat het een boze heks is geweest, maar u weet wel beter: het is gewoon erg onverstandig om suikerhoudende vloeistoffen naast een computer neer te zetten. Vele laptops zonder vloeistofdichte plaat overlijden ter plekke in het bedrijfsleven. Allemaal door onvoorzichtig personeel dat zijn plastic bekertjes thee eroverheen kiepert.

U raadt het al: Het bierblik viel om..

Ik was er kapot van. Ik had nog geprobeerd om de situatie te redden door haar meteen uit te schakelen, maar zoals de specialist in de winkel mij later vertelde: ‘Acers zijn zo lek als een mandje, binnen een paar seconden is het hele binnenste doorweekt. De suikers in het bier doen vervolgens hun moordende werk’. Een vriend van mij, met wie ik gelukkig ter afleiding de volgende week op vakantie ging, wist me nog te vertellen dat de harde schijf nog wel zou werken: ‘Die is vloeistofdicht verpakt’.

Ik legde haar te rusten in een lade van mijn bureau en verving haar door andere computers. Het zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik was voorzichtig geworden. No more Rock ‘n Roll naast mijn toetsenbord. En zeker geen bierblikjes.
In de afgelopen vijf jaar heb ik nog enkele keren geprobeerd om haar weer op te starten: meer dan een zwart scherm en een enkele ‘beep’ heb ik er niet meer uitgekregen. Haar moederbord moest het hebben begeven, meende ik. Enkele maanden geleden schroefde ik de harde schijf eruit en maakte ik mij op om haar weg te gooien: de nieuwe vogelvoerplek bij mijn voordeur leek mij een uitstekende laatste rustplaats. Een kennis dacht misschien nog wel een paar toetsen te kunnen gebruiken. In afwachting van haar komst heb ik de oude laptop nog even laten liggen.

Tot afgelopen zondag.

Geheel onaangekondigd verscheen er een Poolse prins. Nou ja, eigenlijk was dat Tomasz, een IT’er met een achternaam als van een Oekraïense president en een baard van twee weken. Zijn vintage IBM Thinkpad, onverwoestbaar en gecertificeerd voor gebruik op het International Space Station (volgens de overlevering kan je hem vanuit het Space Station naar beneden gooien en dan doet hij het nog) had het begeven. Hij was er niet kapot van, maar voor iemand die al reizende een website voor reizigers bouwt, was het wel verdraaid onhandig.
Zijn oog viel op het grijze plastic van de laptop die daar al vijf jaar lag. Ik vertelde hem dat het hopeloos was, maar dat hij het ding best mocht hebben als hij iets kon doen met de onderdelen. Terwijl ik in een lade rommelde om wat van haar onderdelen te verzamelen, klapte hij haar open en drukte op de aan/uit-knop.

‘It works.’

Natuurlijk volgde hierna al snel de constatering dat ze niet verder opstartte, maar hiervoor had ik de oplossing: ik gaf hem de harde schijf, die ik apart had gelegd. Tot mijn stomme verbazing startte zij volledig op en liet zij zich gewillig opnieuw door hem installeren. Mijn schone slaapster leefde weer.

We zijn nu enkele dagen verder en mijn verbazing blijft: Zij moet daar vijf jaar op hem hebben gewacht. Uiteraard is zij met Tomasz meegegaan.